Vandaag (ondertussen gisteren al) was het weer eens zover: een opening in het M_HKA (Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen).
Op 19 aug 2006 verscheen er een nogal uitgebreide reactie van mijnentwege op een stuk dat eerder was verschenen van Geert Buelens. De Morgen-journalist Peter Dupont had namelijk een aantal belanghebbende euh, stakeholders opgebeld met de vraag hoe erg het eigenlijk gesteld was met de populariteit van culturele huizen zoals het M_HKA.
Tja, helaas heb ik nogal vaak veel op de lever liggen, en best niet alleen over het M_HKA. Dus als men de bal voor het doel legt zou ik wel gek zijn om zulk een vrije schop aan mij voorbij te laten gaan.
Het moest nu eenmaal zijn dat er net tevoren een opening was waar geen kat te zien was en waar we met een paar kunstenaars en kunstliefhebbers op het dakterras van het M_HKA stonden en naar de sinksenfoor beneden keken en knikten dat 'hier een bouwlift' heel wat meer leven in de brouwerij zou brengen, en er dan tenminste een te gekke ontmoetingsplek zou zijn in Antwerpen waar je bezoekers uit andere steden en landen eens een oorveeg mee zou kunnen geven. Of dat nu overigens in het M_HKA is of op een andere lokatie is maakt op zich geen veeg uit, feit is wel dat het M_HKA daar op een toplocatie een potentieel heeft liggen waarmee het niks ofte niemendal aanvangt. Een museum van hedendaagse kunst zou nog altijd de vinger aan de hedendaagse pols moeten houden en merken dat de omgeving errond leeft, maar in het M_HKA worden de vingers eerder gebruikt om in moeilijke maar trendy boeken bladeren en te lezen. Hoogst waarschijnlijk over interactie, interactiviteit ook, en cross-overs en merging en misschien ook wel een vleugje merchandising, maar het blijft wel allemaal op papier.
In datzelfde artikel in De Morgen lezen we ook dat Bart De Baere (directeur van het M_HKA) niet bereikbaar was voor commentaar.
Luttele dagen later, op 25 aug 2006, blinkt diezelfde Bart De Baere echter uit in een 3/4 pagina groot opiniestuk waarin hij rijkelijk zijn weldoordachte argumenten uiteen kan zetten. Daarin komt het er op neer dat de kritiek op het M_HKA focust op randvoorwaarden en een museum geen winkelraam voor kunstenaars is, geen toeristenlokmiddel en geen striptent of café. En uiteraard dat er voor zowat alle aspecten van de werking (zelfs de heraanleg van het terras) een tekort is aan middelen. Subsidies, de Heilige Koe die voor alles een oplossing biedt, maar die nooit groot genoeg is om net die kleine onontbeerlijke dingen die het verschil tussen top en brokkel maken, in te vullen.
Met Geert Buelens en Danny Devos wil Bart De Baere, als we daartoe bereid zijn, publiek in gesprek gaan over welk museum we in Antwerpen willen. Ik ga ervan uit dat de directeur van het Museum voor Hedendaagse Kunst in Antwerpen wel aan het telefoonnummer van een hedendaags kunstenaar uit Antwerpen kan geraken als hij dat wil....
Maar terug naar onze opening van vanavond. Ja, er was veel volk en het M_HKA had zich geen moeite getroost om aan randvoorwaarden te voldoen. Randvoorwaarde in de rand was vooral de alternatieve bar die kunstenaar Nico Dockx in zijn installatie op het gelijkvloers had geïntegreerd en die het gros van de bezoekers aantrok. Ondertussen was het boven in de cafetaria heel wat minder druk, daar kon je gratis water, appelsiensap of (bwah) Corsendonck krijgen. Een Cola kostte 1,20 € en een glas wijn.... euh ja, voor familieleden van werknemers van het M_HKA, die krijgen een korting. (Als ik even goed reken was het 20%)
Waarin een groot instituut klein kan zijn....
Met een doorwrocht opiniestuk van 3/4 bladzijde reageren op enkele paragrafen kritiek in een kranteartikel getuigt op zich al van een verwerpelijke machtswellust. Op een aftandse parodie van Kleine Columnist Jordi Geirlant na is er vooralsnog geen sprake van veel beroering in de Omgeving voor Actuele Kunst. Diep binnenin de vesting van het M_HKA kan het wel zijn dat de droge gortepap creatief en vooruitstrevend aan het gisten is, het is evenwel aan de rand dat dingen, ook grote instituten als het M_HKA, beginnen af te brokkelen.
Die Kleinen und die Bösen, het is en blijft de nachtmerrie van een museumdirecteur.
Overigens heeft De Morgen zomaar zonder toelating een beeld van mijn website geplukt, een collage waarin ik de laatste ogenblikken van Lee Harvey Oswald verpersoonlijk. Meer nog, ze hebben de mijzelf toegebrachte en historisch gereconstrueerde hoofdverwonding weggeretoucheerd. Foei!
Danny Devos
Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst.
De illustratie bij dit artikel is een foto van een speelgoedbeertje dat de Noise Band Club Moral aantrof tijdens een wandeling in Sierre, Zwitserland op 20 maa 2005.
