"Vorige week besliste de algemene vergadering van ZAMU om de vereniging te ontbinden", aldus Johan Verminnen in De Morgen van 6 juli 2006. De reden hiervoor is een gebrek aan financiële middelen, een belangenvereniging kan volgens de Vlaamse Regering namelijk niet gesubsidieerd worden.
Nochtans is het net de politiek die enkel wil praten met 'erkende' vertegenwoordigers van de sector. Men kan de overheid begrijpen dat die geen vereniging subsidieert om zich er vervolgens door tegen de schenen te laten schoppen.
Wat evenwel heel wat ministers en kabinetsmedewerkers zich ondertussen onbetwistbaar zullen herinneren is dat in vrijwel alle discussies over het kunstenaarsstatuut en het kunstendecreet er aan tafel een aantal onbetaalde vrijwillig werkende kunstenaars zaten. Die kunstenaars hebben er samen met ambtenaren en specialisten gewroet aan ondermeer een werkbaar sociaal statuut voor de kunstenaar en een kunstenaarsvriendelijk kunstendecreet. Zonder het Nationaal Kunstenaarsplatform was het kunstenaarsstatuut wellicht nog een verre droom.
Wij kunstenaars hebben binnen onze beroepsverenigingen nooit de postjes verdeeld noch ons de vaak schaarse middelen toegeëigend. We hebben ons wel, zij het spaarzaam in vergelijking met kabinetten en administraties, omringd met medewerkers om onze slagkracht en trefzekerheid te verhogen, en onze kennis aan te scherpen en te toetsen. We hebben wel gezorgd voor administratieve ondersteuning om onze organisaties draaiende te houden, onze leden te bevragen en de publieke opinie te informeren over onze werking.
Om tegen de schenen te schoppen vragen we geen subsidies, als kunstenaars zijn we inventief genoeg om daarvoor manieren te vinden. Wat we wel noodzakelijk vinden is een ondersteuning om onze belangen te behartigen op een evenwaardige manier als een overheid die een 'erkende' gesprekspartner eist. Daartoe willen we een vereniging op een professioneel werkbare manier kunnen organiseren. In een kunstenlandschap waar amper 10% van de kunstenaars van artistieke inkomsten kan leven zijn subsidies voor zo'n 'erkende' gesprekspartner onontbeerlijk.
Johan Verminnen mag dan al slechts een steen verlegd hebben in de rivier, er zullen nooit genoeg handen zijn om de stroom in de rivier tegen te houden. Kunstenaars zijn als water, een planeet kan niet eens zonder, laat staan dat een Vlaamse overheid dat zou kunnen.
Danny Devos
ex-voorzitter NICC
Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst.
Deze tekst was een reactie op het opiniestuk "Een steen in de rivier" van Johan Verminnen in De Morgen van 6 juli 2006.
Illustratie: Johan Verminnen op een 'Rondetafel' van het Nationaal Kunstenaarsplatform in de Bourla te Antwerpen op 27 nov 1999. foto DDV.
No comments:
Post a Comment