De Radicale Verliezer

Al is de tuin van de kunstenaar vertrappeld,
één wereld bezingt nog de kunstenaar,
alles kwam tot wasdom dankzij de regen van de kunstenaar,
op alle mensen rust de zegen van de kunstenaar.
Degenen die nu de kroon van alles zijn,
zullen altijd aan de kunstenaar schatplichtig blijven.

Vlaanderen stuurt zijn "e-cultuur" uit

"De steunpunten voor kunsten, erfgoed en openbare bibliotheken zetten samen een platform op voor het verzamelen en verspreiden van recente informatie over e-cultuur. Onder e-cultuur verstaan we de nieuwe vormen van maken, spreiden, bewaren van, en deelnemen aan cultuur onder invloed van ICT en de netwerkomgeving. Op de e-cultuurweblog is zowel plaats voor nieuws, praktijkvoorbeelden, essays, e-cultuur onderzoek als informatie over het Vlaamse e-cultuur beleid."

Met deze boodschap ging het "e-cultuur" weblog van de Vlaamse Gemeenschap van start. In de categorie "beeldende kunst" staat al één artikel: "Beeldend kunstenaars en web 2.0" van Dirk De Wit. Ik liet er volgende commentaar na (die op 'moderatie' wacht....):

Het was te verwachten dat de boter weer eens uit het buitenland moest komen als het gaat over beeldende kunstenaars die het internet in of als hun werk gebruiken. Dat krijg je met directeurs, critici, curatoren, theoretici en andere veelpraters die dagen- en nachtenlang intellectualistische literatuur in zeldzame boeken verslinden en in obscure online discussiegroepen hermetische word-documenten en pdfs uitwisselen: de dagelijkse artistieke activiteit van Belgische beeldende kunstenaars op het razendsnel ontwikkelende "Web 2.0" ontgaat hen.
Zolang hier in België kannibalen als Tuymans en Fabre niet op het idee komen om eens een filmpje op YouTube te zetten (of te làten zetten), een MySpace te openen (of te làten openen), of een blog bij te houden (of te làten bijhouden) zullen alle andere beeldende kunstenaars die dat wel doen op droog zaad blijven zitten qua media-aandacht van de culturele web 2.0 guru's.
In het voorbeeld dat we dan hierboven voorgeschoteld krijgen gaat het ocharme over een kunstenaar die fragmenten uit zijn films op YouTube plaatst. Om zeker te zijn dat het wel ècht over kunst gaat wordt er toch maar bij vermeld dat zijn films wel degelijk in de serieuze Whitney Biënnale en The Getty Center worden getoond.
Wanneer krijgen we in België eens aandacht voor Belgische kunstenaars die het internet gebruiken als drager, als techniek, als materiaal èn als (enig) presentatieplatform voor hun werk?
En wat gaat een overheidsinitiatief als dit doen opdat geïnteresseerden in het buitenland ook eens iets te weten komen over Belgische kunstenaars en hun "e-cultuur"?
Een website die enkel in het nederlands is opgesteld zal alleszins internationaal niet echt hoog scoren....

Danny Devos
Kunstenaar,
Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst.

Geen Macht voor Niemand

Een tekst naar aanleiding van het discussieforum "Metabolisme van de Macht" in het M_hka op 22 oktober 2007, naar aanleiding van de nieuwe Toneelhuis-productie van Guy Cassiers, "Wolfskers".

Hoe functioneert de macht? Waar zit de macht? Is er nog een centraal punt waar de macht geconcentreerd is? Is het de politiek of de economie? Zijn het de politici die dagelijks het nieuws halen of de veel minder bekende captains of industry die de touwtjes in handen hebben? Is de werkelijke macht niet onzichtbaar? Of veeleer een netwerk dat niemand nog precies overziet of controleert? Hoe gedraagt een individu zich binnen de structuren van de macht? Is het slechts een vervangbare functie in het geheel of kan het wel degelijk een verschil maken? Of is dat verschil slechts een laagje glazuur?

sprekers: de politica Wivina De Meester, de zakenman Wouter de Ploey [McKinsey & Company] en Danny Devos [kunstenaar]. Moderator: Gui Polspoel [journalist].

---

"Metabolisme" is een moeilijk woord voor stofwisseling. Stofwisseling is de kern van de zaak als het op menselijk leven aankomt. In de maatschappij kunnen we stofwisseling interpreteren als het uitwisselen van goederen en diensten, maar ook ideeën, die leiden tot veranderingen, verbeteringen en verrijking van de maatschappij.
Helaas zijn er ook stofwisselingsziekten.

Volgens Wikipedia (Kennis = Macht) zijn stofwisselingsziekten aangeboren, recessief-erfelijke, meestal familiale ziekten. Deze openbaren zich in de regel op zeer jeugdige leeftijd, maar kunnen soms op rijpere leeftijd manifest worden. Merendeels berusten zij op verminderde werking of afwezigheid van een bepaald enzym, waardoor een bepaalde fase van de stofwisseling wordt geremd of geblokkeerd.
Onder de meer dan 6000 erfelijke aandoeningen bevinden zich ongeveer 600 erfelijke stofwisselingsziekten. Iedere aandoening op zichzelf kan worden beschouwd als een zeldzame aandoening en wordt vaak ook zo aangeduid, echter als men alle varianten bij elkaar optelt dan blijkt dat het totale voorkomen niet zo weinig is. Ongeveer 0,5 % van alle levendgeborenen heeft een stofwisselingsziekte en dit betekent per jaar circa 900 gevallen. Het M_hka is één van die gevallen.
Relatief weinig stofwisselingsziekten zijn te behandelen. Meestal bestaat de behandeling uit het volgen van een dieet, een orgaantransplantatie of uit een behandeling met speciale medicijnen.
Onbehandelbare stofwisselingsziekten leiden in veel gevallen tot een vroegtijdig overlijden van de patiënt.

10 jaar geleden hebben beeldende kunstenaars al kenbaar gemaakt dat een vroegtijdig overlijden -van het toenmalige ICC- niet wenselijk was. Zij hebben toen de weg van het compromis gekozen om een organisatie op te richten die hun belangen zou verdedigen.
Vandaag zien we dat die belangen en de positie van de kunstenaar in de maatschappij nog altijd problematisch is. Met andere woorden, de weg van de rede heeft niets opgelost. Daarom is vandaag de dag gekomen om de gewapende revolutionaire strijd aan te vatten.
Ofwel is men een deel van het probleem ofwel is men een deel van de oplossing, daartussen is er niks.

Kunstenaars in België vandaag zijn de lijfeigenen van imperialistische musea en kunstinstellingen zoals de boeren dat in de middeleeuwen van de kasteelheren waren. Dat is misbruik van macht.
Kunstenaars in België zijn de geld- en werkslaven van imperialistische musea en kunstinstellingen zoals de kinderen dat in de sweatshops van de multinationals in Bangladesh en China zijn. Dat is misbruik van macht.
De revolutionaire antiimperialistische strijd die tegen het onrecht in Bangladesh en China gevoerd wordt moet ook hier tegen het onrecht van de imperialistische musea en kunstinstellingen gevoerd worden. Tegen het misbruik van macht.

Drie kunstenaars en één zogenaamd onafhankelijk curator hebben de afgelopen maanden in het M_hka de tentoonstelling "Welcome Home" rond Fred Bervoets gemaakt. Ze hebben daarvoor een vergoeding gekregen van elk zo'n 1000 euro, niet als een echte vergoeding, maar ze mochten bonnetjes voor tekenmateriaal, kasten en materiaal binnenbrengen ter waarde van 1000 euro.
Een kunstenaar die in het M_hka een episode van de tentoonstellingsreeks "Lonely at the Top" gemaakt heeft, kreeg te horen dat hij bonnetjes mocht binnenbrengen voor kosten gemaakt tijdens de opbouw met de uitdrukkelijke vermelding om zo weinig mogelijk uit te geven. Hij is er op die manier in geslaagd een museale tentoonstellingspresentatie te maken voor een luttel budget van 180 euro.
De kunstenaars die aan zulke wantoestanden meewerken moeten terstond worden ingesmeerd met pek en veren en door de straten gemarscheerd. De curator die als zogezegd beschermheer van de kunstenaar dergelijke wanpraktijken in stand houdt en zodoende eigenlijk stimuleert, moet opgeknoopt worden.
Het wordt nog erger als we eens een blik werpen op het jaarverslag van het M_hka. Daar zien we namelijk dat het M_hka in 2006 maar liefst 69 medewerkers (57,7 VTE) tewerkstelde. De jaarlijkse loonkost voor die 69 mensen bedraagt 2.427.770,26 euro. Bovendien heeft het M_hka voor die 69 medewerkers een "correct inschalingssysteem", een vast loon volgens barema's van de Vlaamse Gemeenschap, indexaanpassingen, anciënniteit, individuele ziekteverzekering, gewaarborgd inkomen, en groepsverzekering met premie bij overlijden of op pensioenstelling.
Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn mocht één van de drie kunstenaars bij de opbouw van "Coming Home" van een ladder zou getuimeld zijn en daarbij drie vingers verpletterd zou hebben en voor de rest van zijn leven niet meer zou kunnen tekenen. Zou die kunstenaar dan "Win for Life" levenslang bonnetjes voor boterhammen mogen binnenbrengen?
We weten uiteraard wel dat een grote constructie als een museum van hedendaagse kunst niet op automatische piloot kan werken, en dat personeel daarbij onontbeerlijk is, maar zelfs dan springen de cijfers uit de band. Het jaarbudget voor beeldende kunst bedroeg in 2006 323.070,80 euro, dat is een verhouding van 1 op 7,5. Bovendien is de loonkost sinds het jaar 2000 ongeveer verdubbeld terwijl het beeldende kunst budget met een schrale 5000 euro is gestegen.
Het aandeel van de eigen inkomsten van het M_hka bedroeg in 2000 nog 28% van het totale budget, in 2006 was dat nog 18,45%. We kunnen dus gerust stellen dat het M_hka de haar toegekende middelen vooral heeft aangewend voor het beter bedelen van het eigen korps, de inzet voor het verwerven van eigen inkomsten verwaarloosd werd, en de besteding van de haar toegekende middelen voor haar kerntaak, de beeldende kunst, schromelijk verwaarloosd heeft. Dat is misbruik van macht.

Daarom:
Kunstenaars, Kameraden, Kollega's, niet langer Getreuzeld!
Spuwt in de Handen en begin eraan!
Voor een Revolutionaire Museum- en Kunstinstellingsbeweging!
Voor de Overwinning in de Kunstenaarsstrijd!

Free Burma!

Lieber Wütend als Traurig

Vorige week ontvingen de deelnemende kunstenaars onderstaand schrijven van Hans Theys aan het bestuur van het NICC.

Zaterdag, 26 mei 2007 Aan het bestuur van het Nicc 1) Zoals jullie weten heeft Vaast Colson mij namens het Nicc in december van vorig jaar uitgenodigd een debat te organiseren. Ik heb op deze uitnodiging geantwoord met een voorstel, dat erop neerkwam dat ik zes toonmomenten zou organiseren waarrond een groeiende en naar andere plekken verhuizende tentoonstelling zou ontstaan. Dit voorstel werd aanvaard en ik kreeg een honorarium uitbetaald. Er werd afgesproken dat mijn kosten vergoed zouden worden en dat ik per toonmoment zou kunnen beschikken over een budget van 350 Euro. 2) Sindsdien heb ik zeker al tien keer aan Vaast, Pol, Josine en William gevraagd of het mogelijk zou zijn een vergadering te beleggen waarop een aantal taken toegewezen konden worden, zodat ik en de kunstenaars zouden weten tot wie ze zich konden richten. Deze week werd ik eindelijk uitgenodigd voor een vergadering. Die had maar twee agendapunten: 1) Dat ik de bruikleenformulieren moest ondertekenen, omdat William daar geen zin in had of geen tijd voor had (zijn redenen wisselden). 2) Dat ik naar elke deelnemende kunstenaar, alvorens die een werk kwam brengen of installeren, 'een pdf van een bruikleenformulier' moest sturen, dat de kunstenaar ingevuld en ondertekend moest meebrengen voor hij of zij een werk plaatste. Het eerste is, zoals ik eerder (na een eerder verzoek tot ondertekening) al aan William had uitgelegd, juridisch onmogelijk. Ik kan mij niet borg stellen voor werken die bewaard worden in een ruimte die ik niet zelf kan beveiligen of verzekeren, etc. Het tweede is volstrekt in tegenspraak met het enige voordeel dat deze tentoonstelling hedendaagse kunstenaars te bieden heeft in vergelijking met galerieën en musea: namelijk dat er zeer snel gehandeld kan worden en dat ze in situ mogen improviseren. 3) Op andere vragen krijg ik, niet tijdens deze vergadering, maar ook niet tijdens om het even welke ontmoeting OOIT een antwoord. Een van deze vragen is over hoeveel budget ik nog beschik. Zelf kan ik onmogelijk een zicht hebben op mijn slinkende budget. Daarom vraag ik telkens weer mij een overzichtje te bezorgen, zodat ik op mijn budget kan letten. Op vijf maanden tijd heb ik nooit een overzicht gezien. Eén van de dingen die ik wil organiseren is de Amerikaanse kunstenaar Kenneth Andrew Mrozcek naar België laten komen om hier een muurschildering te maken. Ik zou daartoe graag zijn vliegtuigticket betalen. Op mijn vraag of dit mogelijk is, krijg ik gewoon geen antwoord. 4) De meeste deelnemende kunstenaars vragen geen bruikleenformulieren en staan er niet op verzekerd te worden als steun aan mijn project. Alle kunstenaars die terecht wel om papieren vragen laten mij echter weten dat ze nooit een antwoord krijgen op hun vragen. Wanneer ik dit op de laatste vergadering ter sprake breng, blijkt niemand enige kennis te hebben genomen van bijvoorbeeld Jan Kempenaers' herhaalde pogingen met het Nicc in contact te komen. Jan Kempenaers liegt niet tegen mij. 5) Tot nog toe heb ik veel meer werk verricht dan oorspronkelijk was gepland. Ik heb teksten geschreven (waaronder een tekst die is gepubliceerd in hArt), foto's gemaakt, films gemaakt, enzovoort. Ik heb er ook voor gezorgd (met de onmisbare hulp van Vaast, Lieven Segers en Pol Matthé) dat de tentoonstelling zich heeft opgesplitst, zoals was vooropgesteld, en is verhuisd naar Milaan. Op deze manier kan ik echter niet doorgaan met dit project. Ik vraag van het bestuur dat het duidelijk maakt of het nog steeds achter mijn voorstellen staat of niet. Zoja, dan wens ik dat het bestuur haar administratieve medewerkers precieze aanwijzingen geeft over hoe onze verdere samenwerking zal verlopen. Ik wil weten tot wie ik mij kan richten voor welke taken, ik wil een inzicht hebben in mijn budget en ik wil dat alle wettelijke verplichtingen nauwgezet worden nageleefd. Het is onvoorstelbaar dat werknemers van het Nicc, met zijn voorbeeldfunctie, eenvoudige formaliteiten zoals het invullen en het ondertekenen van bruikleenformulieren niet naar behoren en binnen een redelijke termijn afwerken. Het is totaal misplaatst mij te vragen deze papieren te ondertekenen. Het is overigens onvoorstelbaar dat administratieve medewerkers zich op zo'n grove manier ontdoen van hun taken, of kunnen opereren in een werkomgeving waarin hun taken blijkbaar niet precies zijn omschreven. Dit leidt tot uitspraken zoals 'Nu het er toch uitziet als om het even wat' (bedoeld wordt de tentoonstelling), 'zou ik geen nee zeggen als ge mij zoudt vragen om er een van mijn keramieken bij te zetten'. Ik heb niet de indruk dat de tentoonstelling eruitziet als 'om het even wat' en ik heb ook geen behoefte daarover rekenschap af te leggen tegenover mensen die hun eigen werk niet naar behoren uitvoeren en menen mijn werk te mogen bemoeilijken met onwettelijke en stompzinnige eisen. Op dit ogenblik is Ann Veronica Janssens bezig met het schoonmaken van een ton blauwe keien, die in het Nicc tentoongesteld gingen worden. Meryem Bayram is bezig met de voorbereiding van het vierde toonmoment. Als ik voor vrijdag 1 juni geen formeel antwoord van u heb ontvangen, beschouw ik onze samenwerking als beëindigd en vraag ik de deelnemende kunstenaars hun werken te komen ophalen. Hartelijke Groeten, Hans Theys

Het schrijven brengt een zeer schrijnende situatie aan het licht, namelijk dat ondertussen zo'n veertigtal kunstenaars werk hebben uitgeleend voor een tentoonstellingsproject zonder enige vorm van rechtszekerheid laat staan een minimale vergoeding.

Ook ik heb geen bruikleenformulier ingevuld. Ik doe nochtans mee aan de tentoonstelling - waarschijnlijk net zoals het merendeel van mijn collega-kunstenaars - vanwege de gewoonlijke redenen: namelijk dat er zich weinig gelegenheden tot tentoonstellen aanbieden, er naast tentoonstellen weinig of geen mogelijkheden bestaan om beeldende kunst tot bij een publiek te krijgen, en ik de onweerstaanbare drang tot het maken van kunst niet wens in te tomen en dus elke redelijke gelegenheid tot tonen gretig aangrijp.
Wel heb ik voorafgaand aan mijn deelname aan de tentoonstelling curator Hans Theys gevraagd of er ook een vergoeding voorzien was om tentoon te stellen of zelfs zoals in mijn geval, werk-in-situ te creëren. Het antwoord was nee, dus het is dan ook mijn vrije keuze om 'voor niet' mijn bijdrage(n) te leveren.
Tijdens 'Art Brussels', waar het NICC aanwezig was om "stil te staan bij de rol en relevantie van kunstenaarspraktijk in sector en maatschappij" heb ik evenwel mijn ongenoegen kenbaar gemaakt betreffende het gebrek aan een tentoonstellingsovereenkomst, bruikleenformulier en vergoeding. Allemaal umsonst.

Dankzij de inspanningen van het NICC is sinds 1 juli 2003 elke kunstenaar (ongeacht zijn discipline) telkens hij in opdracht een artistieke prestatie levert, een werknemer (tenzij hij er zelf voor kiest zich als een zelfstandige te vestigen).
Hans Theys heeft mij in naam van het NICC uitgenodigd om deel te nemen aan de tentoonstelling "The Moss Gathering Tumbleweed Experience".
Tussen werkgever en werknemer moeten meestal een aantal afspraken gemaakt worden. Bij een gewone sollicitatie (ik ben uitkeringsgerechtigd werkzoekende, jawel) is het in quasi alle gevallen de werkgever die alle afspraken oplegt; de arbeidsduur, plaats, aard, verloning en zo meer worden vastgelegd in een arbeidsovereenkomst.
Zo niet bij het NICC. Ondanks de 25.000 tentoonstellingsovereenkomsten die onder mijn voorzitterschap werden gedrukt, ondanks het bestaan van eenvoudige (1 A4!) bruikleenformulieren en spijts het geweeklaag van zowat 90% van mijn collega-kunstenaars over hun precaire situatie, wordt er in het geval van "The Moss Gathering Tumbleweed Experience" helemaal niets afgesproken! Of tenminste, iedereen heeft er het vertrouwen in dat hetgeen ooit ergens eens gezegd is binnen enkele maanden nog wel hetzelfde zal zijn, ook nu er ineens toch wel wat verwikkelingen beginnen te ontkiemen.

Bij deze gaat evenwel ook de curator niet vrijuit. Hans Theys wil/kan zich niet borg stellen voor de verzekering van de werken die tentoongesteld worden in een ruimte waar hij geen controle over heeft. Wegens het feit dat er snel gehandeld moet worden heeft hij ook geen tijd om de kunstenaars er op te wijzen dat ze een bruikleenformulier dienen in te vullen voor elk werk dat ze voor de tentoonstelling uitlenen. Hans Theys heeft evenwel een (schriftelijke?) overeenkomst met het NICC om als curator een tentoonstelling te organiseren, daarvoor krijgt hij een honorarium, een vergoeding van zijn onkosten en een budget van 350,- euro per toonmoment. Gezien het werk en de inzet die hij voor "The Moss Gathering Tumbleweed Experience" levert gun ik hem dat van harte. Maar dat ontzegt hem als curator van een door het NICC georganiseerde tentoonstelling wel niet van de taak ook in naam van het NICC afspraken te maken omtrent het uitlenen van werken, of desgevallend deze taak toe te wijzen aan (het personeel van) het NICC.

Op een boogscheut van haar 10-jarig bestaan bakt het NICC dus nog altijd zeer weinig van haar primaire doelstelling "het verbeteren van de situatie van de beeldende kunstenaar in de maatschappij".
Ook de kunstenaars die - mede dankzij hun belangenbehartiger, het NICC - meer rechtszekerheid, een sterkere stem, een betere positie in de maatschappij zouden verworven hebben in de afgelopen 10 jaar, blijven in de kou staan.
Of zijn wij (de kunstenaars) nog altijd te laf om voor onze verworven rechten op te komen? Misschien is het tijd om na 10 jaar theoretische, intellectuele en vooral genoegzame strijd, de discussie verder te zetten met andere middelen en de échte wapens op te nemen.

Pakweg 40 jaar geleden stond ook de pacifistische journaliste Ulrike Marie Meinhof voor deze keuze. Vanuit de gevangenis schreef ze in een brief aan haar dochters: "Und denkt nich daran, daß Ihr traurig sein müßt, daß Ihr eine Mami habt, die im Gefängnis ist. Es ist überhaupt besser, wütend zu werden als traurig zu sein", en nam voorgoed de gewapende strijd tegen het systeem op.

In zijn schrijven stelt Hans Theys de datum 1 juni 2007 als ultimatum voor een antwoord. Bij mijn weten is dat er tot op vandaag niet gekomen, en de klok tikt verder.
Op 1 juni 2007 zal de samenwerking tussen Hans Theys en het NICC beëindigd worden. Als deelnemend kunstenaar aan "The Moss Gathering Tumbleweed Experience" vind ik dit een spijtige zaak. Als "Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst" kan ik hiermee geen vrede nemen.
Ik vind dat het na de intrede van de kleur rood bij de tweede nocturne "Code Red" op 26 april 2007, en de intrede van de kleur blauw bij de "Tumbleweed Spin Off" tentoonstelling in Galleria Klerkx te Milaan op 17 mei 2007, tijd is voor de intrede van de kleur geel vanaf 1 juni 2007.
Mijn bijdrage zal er in bestaan om de kunstwerken niet onderhevig aan een bruikleenovereenkomst op een hoop te gooien en in brand te steken.
Lieber Wütend als Traurig. Men weze gewaarschuwd.

DDV
Kunstenaar,
Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst.


Illustratie: het graf van Ulrike Meinhof in Mariendorf-Berlijn, juli 2006.

In the future everyone will be famous for 15 minutes

Pascal Gielen eagerly signing a copy of his book "Een Omgeving voor Actuele Kunst" for Kris Motmans on 26 march 2004 in Gent, Belgium. I was a stakeholder and proof reader for this book and named this blog after it.

15 minutes of fame (or famous for 15 minutes) is an expression coined by the American artist Andy Warhol. It refers to the fleeting condition of celebrity that attaches to an object of media attention, then passes to some new object as soon as the public's attention span is exhausted. It is often used in reference to figures in the entertainment industry and other areas of popular culture.

100 Posts On Kawara is not Dead

Apart from using "Blogger" to 'blog', you can also use it to make art. In such a case "Blogger" is both the material used by the artist, as well as the platform where the artwork is presented.

---

On Kawara is a conceptual artist born in Japan in 1933. Since 1966 he has made a long series of "date paintings" (the "Today" series), which consist entirely of the date on which the painting was executed in simple white lettering set against a solid background. Other series of works include a series of postcards, "I Got Up At", rubber-stamped with the time he got up that morning, and a series of telegrams sent to various people bearing the message "I Am Still Alive".

As of 16 sep 2006 DDV is checking the obituaries in the newspaper every day to see if On Kawara is still alive.
He buys a copy of "De Standaard" newspaper and cuts out the page with the obituaries.

The newspaper page with the obituaries is pasted onto a memorial slab in the Bastard Art Gallery. Onto the page is stamped "On Kawara is not Dead" in red ink.
The names of the people listed in the obituaries are posted on a blog, along with a picture of the newspaper page every day.

As of today there are 100 posts on "On Kawara is not Dead".

Trash Bag Artist arrested in Antwerpen, Belgium

The Bastard Art Evening Post

---

ANTWERPEN - Last thursday an unidentified man was spotted at an Antwerp Art Space, dumping cut up artworks in trash bags in the back of the exhibition room.

The 47-year-old man was arrested after a tip from an eager contemporary art essayist, Hans Theys, who is organising an event The Moss Gathering Tumbleweed Experience at the forementioned artspace. He told reporters he had noticed the man carrying several bags with what seemed to be cut-up artworks from a blue station wagon with numberplate D79 DDV.
Mr. Theys remembered that there was a warrant out from the FBI in Florida for this vehicle, registered to a man named Voss and suspected of cutting up an artwork in New York and dumping it in trash bags nearby Brooklyn Bridge.

MONTENEGRO

Upon his arrest the suspect had a pre-paid flight ticket for Montenegro, booked for sunday 25 feb 2007 at 15.30hrs. The investigators are still searching for the man's hideout, as until further notice he hasn't said a word to his interrogators. A special task force has set up a 24/24 surveillance round with webcams to watch all activity. Lieutenant Vaast Colson from this task force warns the public to take special care of suspicious bags that are left at any place, and invites everybody to come and watch the webcam images day and night through the window of his offices at 35/37 Museumstraat in Antwerpen.
Also on sunday 25 feb 2007 at 15.30hrs Lt. Colson and Mr. Theys will be available to answer all your questions at Museumstraat 35/37 Antwerpen. (st)

---

The Bastard Art Evening Post - Video evidence about the case

MyIBK 2.0

Wat gespit naar de drijfredenen voor de karige aanwezigheid van kunstenaars op de nieuwe website van het IBK, waarover al eerder bericht heeft intussen wat opgeleverd. Uit welingelichte bron heb ik vernomen dat voor de IBK databank Beeldende Kunsten enkel kunstenaars in aanmerking komen die in de laatste 3 jaar gesubsidieerd zijn, en/of tenminste 3 jaar circuleren in het gesubsidieerde circuit, en/of die voor een aantal collecties (van bv. het SMAK, MuHKA, Vlaamse Gemeenschap) aangekocht zijn.
Voor een steunpunt dat zich positioneert als een neutrale, intermediaire instantie die los van de artistieke praktijk en onafhankelijk van het beleid reflecteert en informeert over alle aspecten van de artistieke praktijk lijkt dit mij een nogal bedenkelijke keuzepolitiek. Verder wil het IBK met een betrokken, maar tegelijkertijd afstandelijke blik het werkveld en het gevoerde overheidsbeleid bestuderen en biedt het analyses aan die bijdragen tot een dynamische ontwikkeling van de artistieke praktijk.

Binnen het IBK zwaait Johan Vansteenkiste als directeur de plak. Hij werd daar zonder veel poeha als coördinator in 2001 neergepoot door toenmalig kabinetsmedewerker Bart De Baere, omringd door een beheerraad van 'Belgen in het buitenland', voor een periode van 3 jaar. Van de oorspronkelijke 'Belgen in het buitenland' is enkel Cis Bierinckx overgebleven (misschien omdat hij geen 'Belg in het buitenland' meer is), en van de evaluatie na 3 jaar (door wie?) is helemaal geen sprake geweest. Het IBK beschikt ook niet over een adviesraad, noch een stuurgroep, iets wat nochtans elke zichzelf respecterende trendy organisatie tegenwoordig toeëigent.
Dat VSteunkiste niet de man is die zijn volk beeldende kunst zal leren kennen is/was genoegzaam in het werkveld bekend. Jarenlang slaagde hij er niet in om het warm water uit te vinden door te zeggen dat het IBK een jong steunpunt was en 'ze alles nog moesten uitvinden' terwijl er nochtans al minstens twee zeer goede voorbeelden in de aangrenzende sectoren van de podiumkunsten (VTI) en muziek (Muziekcentrum) bestonden, en hijzelf zogenaamd zijn sporen in de podiumkunstensector had verdiend.
Dat VSteunkiste niet de man is die zijn broodheren tegen de haren in zal strijken is/was eveneens genoegzaam in het werkveld bekend. Vandaar dat het nu zeer laf is om zich te verschuilen achter het argument van 'enkel gesubsidieerde kunstenaars komen in de databank Beeldende Kunsten van het IBK'. Eerst en vooral dient een 'afstandelijke blik' niet enkel oog te hebben voor degenen die (net als het IBK zelf) door de Vlaamse Gemeenschap worden gesubsidieerd, maar bovenal creëert het IBK door middel van een ongelijkheidsprincipe een vals beeld van 'het werkveld'. Er bestaat binnen het werkveld van de beeldende kunsten een groot aantal kunstenaars die er voor kiezen om los van overheidssteun en niet in het gesubsidieerde circuit (maar ondermeer in galerijen of ad hoc evenementen) tòch een relevante bijdrage leveren aan de 'Omgeving voor Actuele Kunst'. Het is de plicht van een neutrale, intermediaire instantie om daar ook oog voor te hebben.
Maar misschien heeft VSteunkiste het niet voor dat soort kunstenaars, die het werkveld - soms zelfs letterlijk dan wel figuurlijk - ondergraven. Als we niet opletten zal er straks misschien wel niks meer te steunen zijn in het werkveld. Behalve curatoren dan. Want het is toch wel een zeer merkwaardige toestand dat er volgens het IBK in Vlaanderen 41 curatoren zijn voor 143 kunstenaars, een verhouding van 1 tegenover 4.

Van een 'MySpace' voor kunstenaars zoals die van Saatchi wil VSteunkiste niet weten, wellicht wetende dat hij daar toch maar meestal op pek en veren onthaald wordt. Maar ondertussen is hij toch wel heel erg druk bezig om zo veel mogelijk 'friends' te maken onder curatoren, dat kan geen toeval zijn....

DDV
Kunstenaar,
Stakeholder in een Omgeving voor Actuele Kunst.


Illustratie: voorbereidingen bij de opbouw van de tentoonstelling Extra SIC in Antwerpen, november 2006.